Prolog

Nihil miała dwie córki: Światłość i Ciemność. Światłość przynosiła radość i szczęście, natomiast Ciemność- smutek i nienawiść. Były jak Yin i Yang. Nihil kochała obie córki, ale Ciemność czuła się niedoceniana i miała wrażenie, że jej siostra jest lepsza od niej. Obmyśliła więc intrygę. Podstępem ukradła miecz, berło swojej matki, stopiła je w ogniu nienawiści i wykończyła kroplami swojej krwi, przypominającymi czarne diamenty. W dniu 17. urodzin swojej siostry, zakradła się do jej sypialni. Pochwyciła ostrze i poderżnęła bez wahania gardło Światłości. Oczy się jej otworzyły, a z oczu zamiast łez leciały płatki białych róż, tak białych jak włosy ofiary. Krew wypływająca z rany utworzyła czerwoną kolię z kryształami. Mimo duszy czarnej jak smoła, Ciemność po dłuższej chwili zrozumiała, co zrobiła. Bez wahania, tak samo szybko, jak dokonała zbrodni, wyjechała z królestwa i słuch o niej zaginął. Nihil była zrozpaczona po stracie swych córek. Otoczyła obszar swojego świata górami, by Ciemność nigdy nie znalazła się poza jego granicami. Nazwała owy świat Ardis. Światłość przeżyła, ale już nigdy nie mogła kochać. Żyła w smutku, nie mogła mówić ani chociażby się uśmiechnąć. Powstała granica, rozdzielająca królestwo na dwie części: Państwo Nieładu, rządzone przez Ciemność i Państwo Ładu, którym władała Światłość.